Amalia en Pio Gletsjers

Amalia gletsjer en Pio XI gletsjer.
Sinds ons vertrek uit Punta Arenenas varen we door de Chileense fjorden, wat schitterende plaatjes en vergezichten oplevert. We zijn op weg naar de Amalia gletsjer. We merken dat we in de buurt komen, want geleidelijk begint er meer ijs in het water te komen en de brokken worden ook steeds groter. Het is koud en het regent, maar dat deert ons niet, dit willen we niet missen. Helaas geven de foto’s geen goed beeld van deze indrukwekkende gletsjer, kilometers lang en breed. We genieten van de verschillende kleuren van het ijs dat hier al miljoenen jaren ligt. Rond de boot zwemmen dolfijnen in het koude water en er zijn juist hier veel vogels. In de zomer (nu dus) brokkelt er wat van de gletsjers af en in de winter komt er weer wat bij. De gletsjers zijn in beweging en de vrees is dat de afbraak sneller gaat dan de opbouw. Als er niet wat verandert met de benadering van het klimaat, zullen ze er over niet al te lange tijd niet meer zijn. We vervolgen onze tocht (eigenlijk varen we terug want de gletsjer lag aan het einde van een diepe fjord) door de fjorden van Chili met steeds de met sneeuw bedekte bergen van de Andes op de achtergrond, indruk wekkend. De volgende morgen vroeg herhaalt het plaatje zich, weer steeds meer ijs in het water en aan het eind van de fjord ligt de Pio XI, een van de allergrootste gletsjers ter wereld. De kapitein had het over de derde plaats in oppervlakte en dikte etc. Ook hier geldt dat foto’s geen recht doen aan de schoonheid van het landschap, wederom prachtig en indrukwekkend.
In de loop van de dag verlaten we het fjordenlandschap en gaan de Stille Oceaan op, op weg naar onze volgende bestemming Puerto Montt. We hopen dat het weer snel wat beter (warmer) wordt. Wat een desolaat klimaat hebben ze hier, wij zouden verhuizen.